Η περίπτωση του (εικονιζόμενου) Νίκου Τσακνή είναι ιδιαίτερη διότι ενώ το βιβλίο που εξέδωσε το 2016 στον Καστανιώτη με τίτλο Η Εγκυκλοπαίδεια του Μάγκα τον έκανε γνωστό σε κοινό που δεν ήξερε τον πρότερο λογοτεχνικό του βίο, εντούτοις το νέο του βιβλίο, αυτό που φέρει τον τίτλο που έχει και η παρούσα ανάρτηση αμφιβάλω αν θα διευρύνει τον αριθμό των αναγνωστών του, μόνο ίσως ενδυναμώσει τον σκληρό πυρήνα αυτών. Όσο και αν ακούγεται αντιφατικό το παραπάνω στην πραγματικότητα εξηγείται μόλις ξεκινήσει κάποιος να διαβάζει το Οικοτροφείο Παραπαιόντων Παίδων που μόλις κυκλοφόρησε από τον Κέδρο.
Καθαρά στιλιστική προσέγγιση όχι μόνο στην αρμολόγηση του μύθου αλλά και στην περαίωση του λόγου. Τρεις ενότητες που συνδέονται από όμοια κλωστής σημεία (και όχι πάντα φανερά) παρουσιάζουν τέσσερεις πρωταγωνιστές και πλήθος δευτεραγωνιστών. Αυτό που ποιεί ο Τσακνής είναι ένα στυλ γραφής που όμως για να πούμε την αλήθεια ενώ μπορεί να απομακρύνει κάποιους με τη σχολαστικότητα ακόμα και του τοποθετημένου κόμματος ή της δευτερεύουσας πρότασης σε μακροσκελείς εξομολογήσεις από μεριάς των ηρώων του, την ίδια στιγμή θαρρώ θα οδηγήσει άλλους σε standing ovation.
Θα μπορούσε να είχε χαθεί ο Τσακνής σε αυτοερωτικούς ατραπούς, τοποθετώντας τελικά τον ίδιο τον εαυτό του, τον συγγραφέα, ως κύριο πρωταγωνιστή, κλασσικό δράμα που ζούμε ως αναγνώστες σε ανάλογα εγχειρήματα που δεν μπορούν να τοποθετήσουν οδόφραγμα στον εγωτισμό των ίδιων των δημιουργών τους.
Ο Τσακνής όμως δεν αυνανίζεται. Ποσώς. Άοκνος εργάτης του θόλου γλώσσας και μύθου που έχει θέσει ως στόχο, δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη του Οικοτροφείου Παραπαιόντων Παίδων να αναλογιστεί όχι μόνο τις πράξεις των ηρώων του αλλά και τις τυχόν συνάφειες που μπορεί να υπάρχουν ακόμα και μόνο σε συμπεράσματα (όχι αποκλειστικά σε συμπεριφοριστική) μεταξύ των πρωταγωνιστών και του ίδιου που περνάει τις σελίδες με το (αναγκαστικά προσεκτικό) βλέμμα του.
Έγραψα πριν από λίγο αναγκαστικά προσεκτικό αναφερόμενος στο βλέμμα του αναγνώστη διότι δεν διαβάζεται μήτε διαγωνίως η σελίδα του Τσακνή μήτε υπερπηδώντας παραγράφους. Δεν είναι μόνο το στοίχημα που βάζεις για να δεις αν θα επαναλάβει εαυτόν ο συγγραφέας, χειριζόμενος αυτό το ευρύ λεξιλόγιο, αλλά επιπλέον επειδή με την πραγματικά δύσκολη πορεία που χαράζει ως μονοπάτι για τον αναγνώστη του ο Τσακνής, φέροντας τον εντός και εκτός συνόρων, με ανθρώπους στην κορυφή αλλά και στον πάτο της κοινωνίας, με ένα χιούμορ που το κυνηγάς ως λευκή (άρα και σπάνια όσο και όμορφη) τίγρη σε όλες τις σελίδες, ο Τσακνής επιβραβεύει τον αναγνώστη, σεβόμενος μέχρι κεραίας το πνεύμα του.
Όπως είπα παραπάνω ο Τσακνής δεν κοίταξε ως Νάρκισσος στο νερό το είδωλο του, προσπάθησε και κατάφερε να μεταφέρει ύδωρ, αυτό είχε εξαρχής στο μυαλό του, δεν ξεχάστηκε στην πορεία. Από τα λίγα βιβλία ελληνικής πεζογραφίας των τελευταίων χρόνων όπου μπορούμε να μιλήσουμε περί επιτεύγματος.
Στυλιανός Τζιρίτας
Annibus 